Doordat de islamitische radicalisering van jongeren vaak nogal wat emoties oproept, is het soms moeilijk om het probleem op een serene manier te benaderen. Het kan dus zeker geen kwaad om enkele aspecten ervan beter te belichten en te duiden, met name voor de mensen die beroepsmatig met deze problematiek kunnen worden geconfronteerd.

Iedereen kent de naam van dit kleine Luxemburgse grensdorpje met minder dan 500 inwoners op het drielandenpunt met Frankrijk en Duitsland. In 1985 werd er immers een verdrag ondertekend tussen vijf lidstaten van de Europese Unie. In juni 1990 werd dan het uitvoeringsbesluit getekend dat op 26 maart 1995 in de verschillende landen van kracht werd. Het had een dubbel doel: meer vrijheid en tegelijk meer veiligheid in Europa. Maar wat staat er nu eigenlijk in dit verdrag en hoe kunnen de landen in de “Schengenruimte” de vrijheid zonder binnengrenzen bieden en tegelijk de veiligheid garanderen?

De "vind-ik-leuk-knop" van Facebook is minder onschuldig dan hij lijkt. Hij mag dan wel handig zijn voor webmasters, hij gaat wel in tegen de Europese wetgeving inzake bescherming van de privacy. De Belgische privacycommissie is formeel: als de knop op een webpagina staat, dan worden de gegevens gedeeld met Facebook; het feit of de gebruiker lid is van Facebook of niet, speelt geen rol. Facebook meldt dit ook niet aan de gebruiker.

Nadat we in een vorig artikel hebben beschreven wat een woedeaanval is en hoe die zich kan uiten bij kinderen en jongeren, bekijken we, naast het feit dat het een reactie kan zijn op een sterke frustratie, een aantal mogelijke onderliggende redenen van biologische of medische aard. Later zullen we nog dieper ingaan op hoe we moeten omgaan met hevige woedeaanvallen, eventueel met aanwending van fysieke dwang. We moeten immers eerst de verschillende types gedragsstoornissen kunnen herkennen die een woede-uitbarsting kunnen veroorzaken.

De drugshandel kent niet alleen bikkelharde concurrentie, maar wordt ook geconfronteerd met een steeds beter bijgestuurd beleid om die drugshandel aan banden te leggen. Hoe kunnen we het vermogen verklaren van de trafikanten om zich steeds weer aan te passen? Welke maatregelen neemt de overheid op haar beurt dan weer om het fenomeen drugshandel in te dijken?

Iedere hulpverlener kan op school of elders (sportclub, openbaar vervoer, speelplein …) worden geconfronteerd met een kind of een jongere die een zware woedeaanval krijgt. Dit kan zich uiten in verbaal, maar soms ook in fysiek geweld. Hoe reageren we dan best? Stellen we ons empathisch op of laten we ons gezag gelden? Praten we enkel of komen we ook fysiek tussenbeide?