Hoe kunnen we de bevolking betrekken bij en laten meewerken aan de preventie van misdrijven? Door informatie-uitwisseling tussen de lokale verantwoordelijken en de bewoners van een wijk wordt het veiligheidsprobleem doeltreffender beheerd en wordt het sociale weefsel tussen de burgers versterkt. Uit deze globale aanpak, waarbij alle actoren worden betrokken, vloeit een actieplan voort én het zorgt er tegelijk voor dat de deelnemers zelf zich anders zullen gaan opstellen en gedragen.

Wat verstaan we precies onder ‘criminele brandstichting’? Hoe verloopt het onderzoek naar de dader en zijn motief? In geval van criminele brandstichting wordt de plaats waar de brand heeft gewoed, bezocht en onderzocht door verschillende actoren op verschillende tijdstippen. Politie, brandweer en deskundigen op het gebied van sporenonderzoek dragen op hun beurt allemaal bij aan het onderzoek in geval van (vermoeden van) criminele brandstichting. We gaan hier kort in op de rol en de taken van de verschillende actoren, en we nemen de belangrijkste elementen van een dergelijk onderzoek even onder de loep.

Als we willen voorkomen dat jongeren zich aansluiten bij een gewelddadige bende, moeten we eerst weten wat een bende voor hen zo aantrekkelijk maakt. Onderzoek wijst uit dat een doeltreffend en goed gestructureerd preventiebeleid onmisbaar is om resultaten te boeken op het terrein. 

Kan de deelname van burgers een rol spelen in de strijd van steden en gemeenten tegen de plaatselijke onveiligheid? Wat zijn de mogelijke doelstellingen en kritische succesfactoren van een dergelijk partnerschap? Door een directe uitwisseling tussen burgers en plaatselijke overheid worden de inwoners rechtstreeks betrokken bij het lokale beleid en krijgt de overheid onmiddellijke feedback vanop het terrein. De burgers helpen zo nieuwe ideeën in de praktijk om te zetten, bestaande projecten bij te sturen en aan te passen aan de reële behoeften. De laatste jaren zien we in België talrijke dergelijke initiatieven ontstaan.

In een vorig artikel lieten we de belangrijkste technieken van situationele preventie de revue passeren en bespraken we kort een studie naar 206 evaluatieonderzoeken in verband met deze aanpak. Uit deze studie van Guérette en Bower (2009) blijkt dat de meest toegepaste techniek van situationele preventie die van een grotere inzet van politie- en veiligheidsmensen is (in 44% van de gevallen, over het geheel van de 206 evaluatieonderzoeken).

Het verlies van libido of het onvermogen om tot een orgasme te komen zijn vormen van seksuele disfuncties. Het blijkt dat ongeveer een derde van de seksuele delinquenten hieraan lijdt tijdens de verkrachting. Tijdens het verhoor moet de speurder, uiteraard met veel empathie voor het slachtoffer, dus zeker proberen te weten te komen of dit het geval was en zo ja, hoe dit zich juist uitte.